Merhaba dostlarım,
Bugün sizinle sohbet etmek istedim. Son zamanlarda kendimi bazı konularda hırpaladığımı, gereksiz bir çaba içerisine girdiğimi hissediyorum. Özellikle kendime verdiğim sözleri uygulama konusunda titiz davranırken bir taraftan da fark etmeden kendime zarar verişimle yüzleştim. Spor yaparken yetinmemekle başladı her şey, daha iyi olmalısın, o kadar çalışıyorsun daha iyi, daha iyi derken o gün yaptıklarımı takdir etmeden geçti bir iki gün… Sonra eski videolarıma, fotoğraflarıma baktım. Spora ilk başladığımda hiç fotoğraf, video çekmediğimi hatırladım sonra… Çekmedim çünkü kendimi başarısız görüyordum, esnek değildim, karşılaştırdığım kişiler kadar pratik yapmamıştım. Daha olmamıştım ve hepsi benim suçumdu diye hissediyordum farkında olmadan… Çünkü bana iyi gelen bir şeyi geç fark etmiştim. Daha önce de keşfedebilirdim, hayal ettiklerimi bugün yaşıyor olabilirdim gibi gibi susmayan zırvalıklar dolaşıyor beynimin içinde…
Kendime verdiğim eziyeti fark ettim ya üzerine gitmeliydim artık! Neden böyle hissediyordum? Önceden an’da kalmaya çalışan, kendine merhamet eden, pozları yapamadığında olur böyle arada, elinden geleni yap diyen Meryem neredeydi? Kendime üçüncü bir kişi gibi bakmanın zamanı gelmişti. Hayatımın geneline baktığımda belirsizlikler vardı. Pandemiden önce her şeyin belirli olmasına alışkın biri olarak uzun süren belirsizlik patlıyordu belki de… İşler yolunda gitmiyordu, daha çok çalışmam gerek diye düşünüyordum. İstediğim pozları hemen yapmak istiyordum, denemelerde yavaşsın, esnek değilsin, uzamıyorsun diye kızmalara başlıyordum. Sevdiceğim askere gidecek o gittiğinde neler hissedeceğim, pandemiden korunabilecek mi diye bitmeyen düşünceler üşüşüyor. Arkadadaşlarımı, sevgilimi özlediğimi, sarılamadığımı düşünmek bile artık gözlerimi doldurur hale getirdi. Belki de kaçış noktalarım yürüyüşlerimi artık DELİLER GİBİ ÖZLEDİĞİMİ HİSSETMEM kendime şefkat göstermemi engelliyordu. Parklarda müziğimle kendi kendime kalışım, mis gibi çiçek kokularını içime çekişim, çocuk gülüşleriyle kuş cıvıltılarının birbirine karışmasını, tenimi yakan güneşi, saçlarımı savuran rüzgarı, yol üstü karşılaşıp sohbet ettiğim insanları, yürüyüş sonrası sevdiceğimi arayıp sohbet etmemizi özledim. Hem de ÇOOOOOK! Biliyorum sadece bu durumda olan ben değilim ama bu durum içinde bulunduğum hali hafifletmiyor. Herkesin deneyimi, hissettikleri farklı oluyor. Kızıyorum haberlerde görülen çoğu şeylere, insanları suçluyorum. Misafirliklere nasıl bu kadar rahat gidilebiliyor, sosyal mesafe korunmadan nasıl insanlar hem kendini hem başkalarını riske atabiliyor. Onlar yüzünden bizim hayatımız etkileniyor. Onlar yüzünden bu süreç uzuyor diye düşünmeden edemiyorum. Her ne kadar sıkılsak da evde kalmanın en iyi yol olduğunu düşünüyorum. Ne kadar özlesek de evde kalmanın hem bize hem doğaya iyi geleceğini düşünüyorum. Doğanın bizsizliğe ihtiyacı vardı. Doğayı korumayı beceremedik, insanları eğitemedik, doğayla bütün halde olmayı öğrenemedik çünkü… Bize verilen mesajları almayı hâlâ beceremedik bence… Sevgi, özlem dilde değil histe olduğu zaman gösterildiğine inanıyorum. Davranışa dönüşmeyen hiçbir şeyin anlamı, faydası olmadığını düşünüyorum.
Öz Şefkat Farkındalığı
Başkalarına duyduğumuz sevgiyi anlayışı neden kendimize gösteremiyoruz? Yaşadığımız her şey geçici ve bunun bilinci ile hareket etmek neden her zaman mümkün olmuyor? Neden kendimizi acımasızca eleştiriyoruz, neden kendimize tahammülümüz yok? Elimizde olmayan şeyler için neden kendimizi yıpratıyoruz? Dünyayı, ülkeyi biz kurtaramayacağız ama kendimizi kurtarmak, bakış açımızı değiştirmek bizim elimizde… Bunun ne kadar farkındayız? Herkesin yaşantısı ayrı, özel; karşılaştırmayı ne zaman bırakacağız? Kimseye karışmamayı ne zaman öğreneceğiz? Karşımızdaki kişi ya da kişiler bizi üzdüğünde neden alttan alıyoruz, cevabını vermiyoruz? Kendimizi kırmamayı ne zaman öğreneceğiz? “Başkası ne der?” düşüncesi yerine “bunu gerçekten istiyor muyum, bana iyi gelecek mi?” diye ne zaman soracağız? Sahi, değişime gücümüz var mı? Korkunun ardından gelen cesaretin elini tutabilecek miyiz? Işığı takip etmeye gücümüz var mı? Yorulmayı kabul edebiliyor muyuz? Kendimize haksızlık yapmadan eleştirebiliyor ya da kendimizi övebiliyor muyuz? Kendi başarılarımızın farkında mıyız?
Bize verilen güzellikleri fark edebiliyor muyuz? Güzellikler yok demeyin sakın! Balkona çıkın ya da penceren dışarı bakın! Teninizdeki rüzgarı hissedin. Bulutlara bakın, gece ise yıldızlara aya bakın! Bunlar insana güç veriyor. Umut veriyor, hiç beklemediğiniz anda hayatlarımız değişiyor. Olumsuz görünenler öyle bir zamanda iyi ki olmamış dedirtiyor ki şaşırmamak mümkün değil! İçinizden, kalbinizden gelenleri takip edin! Ben ekmeğini çok yedim kalbimin bundan sonra da öyle olacak hissediyorum. Siz de kalbinizi dinleyin, içinizden gelenleri arka plana atmayın lütfen! Kendinize en acımasız olduğunuz, en yetersiz hissettiğinizde hata yapabileceğinizi unutmayın. HİÇ KİMSE AMA HİÇ KİMSE MÜKEMMEL DEĞİL! MÜKEMMEL OLMAK ZORUNDA DEĞİLSİNİZ, HATA YAPMAK ASIL MÜKEMMEL OLAN! HATA YAPABİLİYOR OLMAK ,DENEMEK MÜKEMMEL OLAN! Bunu unutmayın lütfen! Son senelerde ne hissediyorum biliyo musunuz? Mükemmel olmaya çalışmaktan yoruldum. Sadece denemek ve hissediyor olmak mutlu ediyor. Bunu başkaları ile paylaşmak mutlu ediyor. Bir sunumuma başlamadan önce “çok heyecanlıyım, hatalarım olursa kusura bakmayın lütfen!” diyerek başladım, hata yaptım. Önce kendime güldüm sonra başkaları güldü. Bunu olumsuz anlamda anmıyorum olumlu anlamda hatırlıyorum. Kabul ettim, kabul ettirdim ve şimdi her alanda önce kendime sonra başkalarına hatırlatmaya çalışıyorum. HATA YAPABİLİRİM, KABULÜM, HER HALİMİ KABUL EDİYORUM, BU BENİM! Bu yazıyı da önce kendime iyi gelmesi için yazdım. Sonra birilerine de iyi gelir diye buraya bırakıyırum. Düştüğünüzde kendinize sarılın, siz kendinize iyi gelebilirsiniz ancak unutmayın!
Sevgiler…
Bir sonraki yazımda görüşürüüüüz, sizi seviyoruuum 🙂 Instagram Meryemlecom hesabımdan takip edebilirsiniz 🙂
